آن زمان دنیای من ویران بود

 وقتی که اشک های من پناهی نداشت

 وقتی که همه ی زندگیم به سیاهی میرفت

 دستانت تنها پناهم شد

                      و چشمهایت...

 و من در امن ترین جای جهان

 خود را یافتم

          قلبِ تو...

 پس چرا هنوز این همه بی تابم؟!

دلــــم

یک آسمان ابری می خواهد

یک پنجره ی بارون زده

و من و تو...

و آتش عشقی شعله ور میان نگاهمان

تا ابدیت جاری...

لحظات از هرم داغ نفسهایت

تبدار و سنگین در گذر

و من مستانه میان دستان تو خود را ویران میسازم...